The Scene - Avenue De La Scene (1993)

'Geef Nooit Op' is de titel van één van de nummers op de nieuwste CD van The Scene. Dat geldt zeker voor deze groep. De aanhouder wint, ook in de popmuziek. Thé Lau breekt door met The Scene in 1990 met 'Blauw' als hij al bijna twintig jaar niet al te succesvol in allerlei bands heeft gespeeld. 'Blauw' werd goud in Nederland en België en kreeg een Edison. De opvolger 'Open' vond ik in zijn totaliteit sterker en ook deze CD deed het goed. 'Avenue De La Scene' werd op dezelfde manier opgenomen als zijn voorgangers. Dat wil zeggen dat men zoveel mogelijk live heeft ingespeeld. De groep is live erg sterk en door live in de studio op te nemen weet men de podiumgeur ook op de band te krijgen. Ik vind 'Avenue De La Scene' compositorisch iets minder dan zijn voorganger, wat misschien met het jamachtige karakter van de nummers te maken heeft. Daarbij komt dat door de simpele ritmesectie en akkoordovergangen de muziek veel op elkaar gaat lijken. Er staan op 'Avenue De La Scene' diverse nummers die in het verlengde liggen van 'Blauw' en 'Open'. Daar kun je niet eeuwig mee door blijven gaan. Ik denk dat ze op de volgende CD nieuwe wegen moeten inslaan en andere deuren moeten openen. Voorlopig hebben ze met 'Avenue De La Scene' wel de derde top-CD op rij gemaakt.

OOR Geert Henderickx, 1993

The Scene vormt samen met De Dijk en Tröckener Kecks nu alweer sinds ettelijke jaren de absolute top van de Nederlandstalige rockmuziek. Van dat drietal geniet de groep rond Thé Lau ontegenzeglijk het grootste prestige, getuige met name haar verschijnen op Torhout/Werchter. Die erkenning zij de veteraan alleen al gegund vanwege zijn doorzettingsvermogen, want het kostte hem een vol decennium voordat hij zijn artistieke draai had gevonden. Met 'Blauw' wist The Scene zich in 1990 eindelijk te profileren als een hecht collectief met een zonder meer unieke stijl, die na het voortreffelijke 'Open' verder wordt uitgediept op 'Avenue De La Scene'. Zeker op het eerste gehoor bezit dit zesde album echter iets minder impact dan de moeilijk te evenaren voorganger, hetgeen vooral ligt aan het betrekkelijk zwakke middengedeelte. Toch blijven zelfs de mediokere composities overeind staan dankzij de geladen voordracht van Lau, waarmee deze zich opnieuw bewijst als een blank soulzanger van formaat. Dat de man overigens meer dan genoeg van het leven heeft gezien om nog veel illusies te koesteren, blijkt ook ditmaal weer uit zijn even karige als treffende teksten. 'Het is nooit genoeg maar altijd teveel', heet het ergens, en verdomd als dat niet waar mag wezen.

HUMO (B) Patrick de Witte, 1993

Sinds 'Blauw' en 'Open' bij ons meer brokken hebben gemaakt dan Pal, wordt Vlaanderen wel eens minzaam 'Avenue De La Scene' genoemd. Klinkt in elk geval een stuk vriendelijker dan 'dat lapje grond waar je doorheen rijdt om van Amsterdam tot in Parijs te komen', al zou dat dan weer een niet onaardige LP-titel zijn. (Ik moet, naar het voorbeeld van Toulouse-Lautrec, nogal kort zijn: de deadline (een dunne zijden draad) werd hier zopas voor mijn scherm gespannen). 'Feest', 'Mijn Straat', 'Alcohol En Tranen' en 'Vrienden' zijn songs die onderstrepen dat Thé Lau nog steeds tot aan zijn middel in het echte leven staat. Ook al heeft dat leven een drastische wending genomen sinds hij zo'n vijf jaar geleden met Eus van Someren, Emilie Blom van Assendelft, Jeroen Booy en Otto Cooymans als The Scene Vlaanderen is komen binnenvallen. Ik herinner me de verbetenheid waarmee ze tijdens die eerste, niet bepaald druk bijgewoonde Vlaamse optredens hun repertoire eruit knepen. Ik herken diezelfde verbetenheid in 'De Schaduw Van Het Kruis' (een moordsong), 'Geef Nooit Op' (wijze raad, brutale gitaren) en 'Beschaving' (datgene wat langzaam ten onder aan het gaan is). De onrust woedt blijkbaar nog steeds, ook al heeft de populariteit van The Scene ondertussen ongekende afmetingen aangenomen. Daaraan herken je de Echten. Alleen jammer van de titel. Als het dan toch in het Frans moest had ik voor 'Déjà Bu' gekozen, maar geen gezeur. De nieuwe van The Scene klinkt zoals je dat van een nieuwe van The Scene mag verwachten: pakkende songs, een kasteel van een sound met een in uitstekende vorm verkerende Thé Lau wijdbeens op de kantelen en meer sfeer dan in een Frans bordeel op oudejaarsavond. Moet het eigenlijk nog een keer onderstreept worden dat volstrekt niémand de Nederlandse taal zo bluesy en soulvol in de bek neemt als Thé Lau? Nee, meldt men mij hier. Te laat! «